یادآوری یک مدل خاص به نام فرامبو

نوشته شده توسط ترجمه و نوشته کوشا نامی

وقتی برای اولین بار فرامبو Ferrambo را دیدم، صدای فریاد انزو فراری Perché را ‌می‌شنیدم که به ایتالیایی می‌گفت: perché چرا؟!! و البته تقریباً هم می‌شد، حدس زد که اسطوره بزرگ ایتالیایی چگونه با دیدن این خودرو تنش در قبر لرزیده است!

سرعت پرس– وقتی برای اولین بار فرامبو Ferrambo را دیدم، صدای فریاد انزو فراری Perché را ‌می‌شنیدم که به ایتالیایی می‌گفت: perché چرا؟!! و البته تقریباً هم می‌شد، حدس زد که اسطوره بزرگ ایتالیایی چگونه با دیدن این خودرو تنش در قبر لرزیده است! درواقع فراری‌ چه 250 GT SWB Berlinetta‌، چه 250 GTO، چه 288 GTO و یا چه F40، هرچه که باشد، تاریخ‌ساز است. از آنجایی که همه این مدل‌ها از نظر عملکرد و زیبایی، بسیار یونیک و ارزشمند هستند، کسی جرأت ندارد که آنها را دست‌کاری غیرمعمول کرده و یا با دیدن یک مدل خراب آن تلاشی برای بازسازی اورجینال و بازگرداندن به مشخصات کارخانه‌ای نداشته باشد.

در یک نگاه سریع، شبیه نوعی از فراری‌های قدیمی به نظر می‌رسد

با همه این حرف‌ها اما نمی‌توان از یک سفارشی خوش‌ساخت به نام فرامبو –که تن انزو را در قبر لرزاند- به سادگی عبور کرد. آنجا که یک مدل فراری کمتر پر‌زرق و برقی مانند یک نسخه 360 مودنا خراب شده‌ در زیر اتاق یک رامبلر 1960 تغییر شکل یافته، مونتاژ می‌شود. اشتباه نکنید، مودنا یک فراری فوق‌العاده بوده (و البته هنوز هم هست) اما مدلی بوده که در طول زندگی انزو ساخته نشده و در حد کمال، مانند مدل‌های دیگر عمل نکرده است. در دنبال کردن این پروژه نیز هیجان وقتی جای ترس از تولید را گرفت که مشخص شد تا چه حد کار خلاقانه‌ای برای این کار انجام شده است.

بهتر است به این خودرو به عنوان یک ماشین رویایی نگاه کنید این خودرو به عنوان یک فانتزی خالص، الهام بخش و هیجان زده است.

در نگاه اول، ارتفاع کم و رینگ‌‌های مدرن و جدید آن به وضوح نشان می‌دهد که با یک مدل سفارشی روبرو شده‌اید. درواقع باید یکی از علاقمندان و متخصصان رامبلر باشید تا حدس بزنید که این خودرو چه چیزی است وگرنه هرگز متوجه نخواهید شد که این اتومبیل بر پایه خودرویی ساخته شده که زمانی یکی از ارزان‌ترین خودرو‌های ساخت آمریکا بوده است. در عوض خودرویی را می‌بینید که با منحنی‌های زیاد، چراغ‌های گرد در نمای جلو و رنگ قرمز روشن خود، شما را به این شک می‌اندازد که آ با یک نمونه تغییر یافته از یک استیشن 2 در‌250 GT Lusso روبرو شده‌اید. اما حقیقتا فراری هرگز چنین کاری را انجام نمی‌دهد! این بدون شک یک رامبلر آمریکایی از سال 1960 است که اکنون در میانه شاسی خود، مجهز به قلب یک فراری V8 معتبر مجهز شده است.

داستان آن هم تقریباً از دو دهه پیش آغاز می‌شود. زمانی که یک واگن Rambler سفید رنگ به فروشگاه “تیم دایورز” در واشنگتن می‌آ‌ید تا یک هات‌راد یونیک خلق شود. تیم، برادرش اسکات و خدمه‌شان در طول سال‌ها برای ساختن چند هات‌راد فوق‌العاده، نامی برای خود دست و پا کرده بودند و حالا قرار بود رامبلر فوق را نیز به رزومه‌شان اضافه کنند.

برنامه اولیه هم بدین صورت بود که آنها این خودرو را به محتوایی بسیار کلاسیک‌ تغییر دهند. با این وجود اما در مقطعی، شخصی به شوخی پیشنهاد می‌کند که می‌توان یک موتور فراری را ‌در آن قرار داد و آن شوخی هم در نهایت مسیر پروژه را تغییر می‌دهد و تیم در زمان کوتاهی به فکر امکان‌پذیری پیوند Modena V8 360 با واگن قدیمی رامبلر می‌افتد. همه‌چیز از همین جا استارت می‌خورد و افراد گروه با یک موتور 360 نیمه خراب و شکسته، شروع به تغییر بدنه Rambler می‌کنند.

برای قرار گرفتن موتور 400 اسب‌بخاری 3.6 لیتری V8 و همچنین گیربکس آن، کل کف باید تخلیه شده و دوباره طراحی می‌شد. طرح اولیه استفاده از شاسی آرت موریسون با سیستم تعلیق بادی و نصب یک V8 مدرن و ساخت آمریکا در جلو بود. اما با توجه به این موضوع، تیم مجبور شد یک قاب سفارشی بسازد و آنها در نهایت از نیمه جلوی ساختار Art Morrison استفاده کرده اما قسمت عقب از ابتدا ساخته می‌شود تا به خوبی در زیر بدنه Rambler قرار بگیرد. همچنین سیستم تعلیق 360 را بدون تغییر چشمگیری (در تنظیمات کارخانه) مورد استفاده قرار دادند. آنها علاوه بر این، سیستم ترمز استوک فراری را همچنان حفظ کرده و این در حالی بود که جعبه فرمان جدید، جزء دیگری بود که از Art Morrison تهیه شد.

مرحله بعدی، بدنه‌ای بود که تغییرات گسترده‌ای را دریافت کرد. تیم و خدمه‌اش صرفاً به نیرو دادن به رامبلر با موتور فراری، راضی نشدند و تصمیم گرفتند بدنه آن را نیز در قدو‌قواره یک موتور فراری کنند. بنابراین، نمای جلو با الهام از250 GT Lusso جاودانه، به طرز ماهرانه‌ای بازطراحی شد و گلگیرها کاملاً بازسازی شدند. چاله این گلگیرها دارای فضای عریض‌تری شدند و نواحی اطراف چراغ‌های جلو برای تاکید بر ظاهر فراری تغییر یافتند. طراحی دو در رامبلر اصلی در اصلاح قسمت عقب بدنه کمک کرد تا کار کمی آسان‌تر شود. در پایان نیز ساختار اصلاح شده رامبلر فوق با زحمت فراوان توسط شاون و جیم به طور مناسبی با رنگ قرمز روسو کورسا فراری، رنگ‌آمیزی شد.

سپس با تریم‌های کرومی سفارشی، چراغ‌های جلوی جدید و همچنین چراغ‌های LED عقب‌ و مجموعه‌ای از رینگ‌های سفارشی که توسط تیم Divers Street Rods ساخته شده بود، تزئین شد. شاهکارهای پره‌‌دار نیز با ترکیبی زیبا از مشکی و کروم و به ابعاد 18×8.5 اینچ در جلو و 10×20 اینچ در عقب در زید خوودرو قرار گرفتند.

به همان اندازه که شاسی و بدنه سفارشی چشمگیر است، فضای داخلی نیز توسط برادر تیم اسکات بازطراحی شده است. داشبورد شکل اصلی رامبلر را حفظ کرده و در عین حال به طرز شگفت‌انگیزی با کل موضوع ساخت مطابقت دارد. با پنل‌های روکش چرمی ظریف که توسط MoTec توسعه یافته است، چرم اسکاتلندی زعفرانی ظریف در سرتاسر کابین مورد استفاده قرار گرفت تا زیبایی تمام آن را تقویت کند و حس یک لوکس ایتالیایی به آن بدهد. جالب اینکه حتی فرمان با لبه چوبی آن به شکلی شبیه به یک Nardi دهه 1960 بود.

وقتی برای اولین بار به داشبورد و گیج پشت فرمان نگاه می‌کنید سادگی حرف اول را می‌زند

با برداشتن صندلی و صندوق عقب سنتی برای ایجاد فضایی جهت نصب پیشرانه، اسکات ایده درخشانی برای طراحی محفظه بار شبیه فراری را در زیر کاپوت داشت. او پوششی با جا برای سه چمدان را طراحی کرد و همه‌چیز را با همان چرم قهوه‌ای رنگی که برای داخل خانه استفاده می‌شد، روکش کرد.

ساخت فرامبو حدود سه سال و نیم به طول انجامید و وقتی تمام شد، ذهن مردم را حسابی به خود مشغول کرد. ترکیبی دیوانه‌وار از 360 مودنا و رامبلر! که همگی بی‌نقص در کنار هم قرار گرفتند. این خودرو توانست جایزه Ridler 2008 را ببرد که در مقام مقایسه آن را معادل اسکار در هات‌راد می‌دانند. حالا چهارده سال بعد، این رسم باشکوه به همان اندازه شایسته یادآوری است.