داگلاس DC-7: یادآور یک حادثه تراژیک
مرگ غمانگیز روبرتو کلمنته، خبرسازترین داستان در تاریخ هواپیمایی چون داگلاس DC-7 بوده است. مرگی که با خود پایان عمر این هواپیما را رقم زد.
سرعت پرس– مرگ غمانگیز روبرتو کلمنته، خبرسازترین داستان در تاریخ هواپیمایی چون داگلاس DC-7 بوده است. مرگی که با خود پایان عمر این هواپیما را رقم زد. روبرتو کلمنته بازیکن فقید پورتوریکویی بیس بال بود که در طول زندگی خود، همواره حضوری فعال در امور خیریه داشت.
هنگامی که ماناگوا و مردم آن، در 23 دسامبر 1972 تحت تأثیر یک زلزله بسیارعظیم، آسیب فراوانی دیدند، کلمنته -که سه هفته قبلتر از وقوع زلزله از پایتخت نیکاراگوئه بازدید کرده بود- بلافاصله دست به کار شد و پروازهای امدادی اضطراری را برای کمک به مردم ترتیب داد. با این حال، او به زودی متوجه شد که بستههای کمکی در سه پرواز اول توسط مقامات فاسد دولت سوموزا منحرف شده و هرگز به دست قربانیان زلزله نرسیده است. همین موضوع موجب میشود تا وی چهارمین پرواز امدادی را به این امید که حضور او تضمین کننده رساندن کمک ها به بازماندگان باشد، همراهی کند. اما هواپیمایی که او برای پرواز در شب سال نو کرایه کرده بود، یک هواپیمای باری داگلاس DC-7 بود که هم دارای سابقه مشکلات فنی بود و هم پرسنل پروازش کم تعداد بودند. علاوهبر این 4200 پوند (1900 کیلوگرم) بار اضافی هم داشت و همین باعث شد تا این هواپیما بلافاصله پساز برخاستن در 31 دسامبر 1972 به دلیل خرابی و از کار افتادن موتور شماره 2 در اقیانوس اطلس در سواحل Isla Verde، پورتوریکو سقوط کند. تصادفی که پایان خدمت این هواپیما را رقم زد وآنرا بازنشسته کرد.
اما بیایید به جزئیات بیشتر نگاه کنیم. DC-7 بر پایه مدلهای قبلی خود یعنیC-4 و DC-6 ساخته شد. هواپیماهای چهار موتورهای که توسط خطوط هوایی و نیروی هوایی در سراسر جهان مورد استفاده قرار میگرفتند. درواقع اگر بین اوایل دهه 1940 و اواخر دهه 1950، هواپیمای مسافربری در آسمان پرواز میکرد، به احتمال زیاد این هواپیما توسط داگلاس ساخته شده بود. اما برخلاف پیشینیان خود،DC-7 از رقابت با بوئینگ لذت نمیبرد. مجموعه چهار موتور شعاعی هجده سیلندر Wright R-3350 Duplex-Cyclone آن هر کدام 3400 اسب بخار قدرت داشتند و حداکثر سرعت کمی بیش از 400 مایل (650کیلومتر) در ساعت را برای آن فراهم ساخته بود.
در این میان نیز شرکتهای مسافربری جهانی، خود را مشغول سفارش دادن هواپیماهایی میکردند که قرار بود نمونهای از یک هواپیماهای نمادین و قابل اعتماد در آینده باشد. برداشتهای اولیه به طور کلی نسبتا مثبت بود. با مخازن سوختی که قادر به حمل 220 گالن آمریکا (883 لیتر) سوخت در هر بال هستند. میزانی از حمل سوخت که امتیازی فوقالعاده ارزشمند برای یک هواپیمای دوربرد در آن دوران به حساب میآمد. یک DC-7 میتوانست با بُرد مسافتی برابر با 9000 کیلومتر، تنها با یک پرواز و بطور مسقیم بین ژوهانسبورگ آفریقای جنوبی و لندن حرکت کند که این مسافت حتی در سال 2022 نیز مسافتی چشمگیر است. نخستین استفادهکنندهٔ این هواپیما امریکن ایرلاینز بوده و این هواپیما برای نخستین بار در ۱۸ مه ۱۹۵۳ میلادی مورد استفاده قرار گرفت.
در مقایسه بد نیست بدانید کهDC-7 تقریباً دو ساعت سریعتر از هواپیمای پیستونی مشابه بوئینگ، 377Super Stratocruiser، از لندن یا پاریس به هر یک از سه فرودگاه اصلی شهر نیویورک میرفت. این مورد حتی در مورد موتورهای سوپراستراتوکروزر پرتاندویتنی R-4360 Wasp Major که ده سیلندر بزرگتر بودند نیز صدق داشت. داگلاس، 338 فروند از این هواپیما را برای به خدمت گرفتن در خدمات خطوط هوایی بزرگی مانند دلتا، امریکن ایرلاینز، KLM، پان امریکن، مکزیکا، و بریتیش اوسراس، در بین سالهای 1953 و 1958 تولید نمود. اما تکرار حوادث تلخ موجب شد تا این هواپیما از ادامه کار معاف شده و از خدمت در خطوط هواپیمایی بازنشسته شود.
در حوادث مرتبط با DC-7، تعداد انگشتشماری از تصادفات در سالهای 1956 و 57 را میتوان به عنوان خطای خلبان عنوان نمود اما حادثه مارس 1958 که در آن موتور یک پرواز خطوط هوایی برانیف آتش گرفت و در نتیجه هواپیما پس از برخاستن به زمین کوبیده شد، پیشگویی بدی از مشکلات آینده بود.
این یکی از اولین موارد در یک سری از 82 حادثه جداگانه با DC-7 بود که جان حداقل 714 نفر را گرفت. تلفاتی که در مقایسه با 139 ناشی از حوادث بوئینگ استراتوکروز که در بالا ذکر شد، بسیار بالا بود. میزانی از بروز حادثه و تلفات که آن یکساعت و 45 دقیقه زمان سریعتر را کاملا از اذهان پاک میکرد. درواقع DC-7 سریع بود اما حتی با استانداردهای روز، تاریخچه تصادف DC-7 در بهترین حالت مشکوک و در بدترین حالت افتضاح بود!
برای حادثه DC-7CF خاص که در شب سال نو، 1972و در فرودگاه بین المللی Isla Verde، در San Juan، پورتوریکو بوقوع پیوست، هواپیمای فوق پس از یک تلاش ناموفق برای فرود در آب در دریای کارائیب سقوط کرد و جان همه سرنشینان از جمله روبرتو کلمنته گرفته شد. در اقدامی بیسابقه، انجمن نویسندگان بیسبال آمریکا با 92.7 درصد محبوبیت در یک انتخابات زودهنگام موافقت کرد تا کلمنته را پس از مرگ به تالار مشاهیر ملی بیسبال جذب کند. در همین حال، پورتوریکوییهای بومی که کلمنته را قهرمان خود میدانستند، DC-7 و تیم تعمیر و نگهداری آن را به خاطر اجازه پرواز هواپیما در چنین وضعیت تاسفباری لعنت میکردند.
هفده DC-7 در حال فعالیت در ایالات متحده با رجیستری در سال 2010 باقی مانده است که عمدتاً برای محموله و به عنوان آتش نشانی استفاده میشوند. DC-7 به دلیل مشکلات موتور، عمر طولانی DC-6 را -که هنوز هم توسط تعدادی از اپراتورهای تجاری استفاده میشود- نداشته است.