سرعت پرس: ریشه‌های این فراری معروف را می‌توان در اوایل دهه 1980 و سلف تقریبا مشکل‌ساز آن‌ یعنی برلینتا باکسر جستجو کرد. درواقع مدل تستاروسا Testarossas برای جایگزینی با برلینتا باکسر و رفع مشکلات متعدد مدل قبلی طراحی شده بود و پینین فارینا وظیفه داشت اینبار ماشین جدیدی را با کد Type F110 ‌طراحی کند. 

 برلینتا باکسر که گرم کردن بیش از حد موتور یکی از مشکلات اصلی آن بود.

تیم طراحی (همچون باکسر) توسط لئوناردو فیوراوانتی در پنین فارینا هدایت می‌شد و به همین جهت هم اتومبیل از حیث ظاهری تفاوت چندانی با برلینتا بوکسر نداشت. اعضای این تیم شامل ایان کامرون‌، گویدو کمپولی‌، دیگو اوتینا و امانوئل نیکوزیا بودند. نکته قابل توجه در طراحی تستاروسا، انقلاب و تحول در طراحی فراری از رسم خطوط منحنی و روان در مدل‌های قبلی به سمت و سوی سبکی جدید با بهره‌گیری از خطوط تیز بود‌ که در این مدل تحقق یافت. ‌سبکی کاملاً نو و تهاجمی که در آن زمان بسیار بحث‌برانگیز اما در نهایت افسانه‌ای شد. یکی دیگر از آیتم‌های طراحی این خودرو نیز مربوط به طراحی کناره‌های تستاروسا بود، آنجا که تیم طراحی ضمن عریض‌تر کردن کناره‌های خودرو، سعی در استفاده از ورودی‌های جانبی در طرح اصلی داشت.

علاوه بر این تستاروسا به گونه‌ای طراحی شده یود تا با مقررات و قوانین ورودی در برخی ‌از کشورها از جمله ایالات متحده هیچگونه منافاتی نداشته باشد. برای مثال هم می‌توان به قانونی اشاره نمود که استفاده از ورودی‌های بزرگ روی اتومبیل‌ها را ممنوع می‌کرد و همین دلیلی بود تا ‌ورودی‌های هوای روی گلگیرهای عقب، با آن فرم خاص و زیبا موسوم به "‌cheese graters" یا "رنده پنیر" متولد شود. این ورودی‌های هوا به تستاروسا کمک می‌کرد تا از طریق رادیاتورهای جانبی تنفس کند و این نشان‌دهنده بهینه شدن هوارسانی به موتوری بود که با گرم شدن بیش از حد در مدل قبلی یعنی برلینتا باکسر مشکل‌ساز بود.

گذشته از این، فیوراوانتی به‌عنوان متخصص آیرودینامیک‌، از ویژگی‌های ابتکاری بسیاری در طراحی کلی استفاده نموده بود که منجر به ضریب درگ 0.36 برای تستاروسا شده و این به مراتب بهتر از رقیب اصلی آن‌، لامبورگینی کانتاش بود. اما یکی دیگر از نکات طراحی تستاروسا که چند سطر پیشتر نیز به آن اشاره شد، نمای عریض خودرو در عقب آن بود که تقریباً با دو متر (6.5 فوت) طول، موجب افزایش چشمگیر نیروی داون فورس در تستاروسا شده و آن را متمایز از سایر خودروهای اسپرت آن دوران می‌کرد.

مدل‌های اولیه تستاروسا دارای یک آینه نمای جانبی بیرون زده از خودرو بودند که در بسیاری از کشورها برای دوچرخه‌سواران و موتورسواران پرخطر تلقی می‌شد و در نتیجه‌، به سرعت با یک مجموعه آینه‌های جانبی جایگزین شد تا مقررات ایمنی تمام بازارهایی را که این مدل در آنجا فروخته می‌شد‌، پاس کند. تستاروسا‌های اولیه‌ همچنین دارای رینگ‌های تک‌پیچ "knockoff" با قطر بی‌نظیر 16.33 اینچی و تایرهای میشلن TRX بودند که البته بسیار نادر و گران بودند. این رینگ‌ها بعداً به‌درخواست خریداران متعدد، به 16 اینچ تغییر پیدا کرد و به شکل استاندارد 5 پیچه شد.

برای تأمین انرژی تستاروسا، مهندسان یک انجین تخت-تنفس طبیعی  4.9 لیتری (4943 سی‌سی) 12 سیلندر را انتخاب کردند که  دارای میل بادامک از رو با چهار سوپاپ در هر سیلندر و سیستم روغن کاری مخزن خشک بود. این پیشرانه که به یک گیربکس  5 سرعته دستی سینک شده بود ، با نسبت تراکم 9.20: 1 و حداکثر توان تولیدی 385 اسب‌بخار در دور 6300 و گشتاور 490 نیوتن متری در دور  4500 در اوایل دهه 80 برای خود غولی بود. اما حال که صحبت از پیشرانه شد، بد نیست بدانید که تستاروسا به معنی "سرقرمز" است که انتخاب چنین نامی به دلیل سرسیلندر قرمز رنگ این خودرو ‌است.

از حیث عملکرد‌، تستاروسا یکی از سریع‌ترین اتومبیل‌های آن دوران بود. این کوپه GT ایتالیایی، از 0 به 100 کیلومتر در ساعت (62 مایل در ساعت) را در 5.8 ثانیه و از 0 تا 60 مایل در ساعت (96 کیلومتر در ساعت) را در 5.2 ثانیه طی می‌کرد که در حدود 40 سال پیش اعداد و ارقامی قابل توجه بودند. همچنین حداکثر سرعت تخمینی تستاروسا 290 کیلومتر در ساعت (180 مایل در ساعت) بود که آن را در آستانه ورود کلوپ 300تایی‌ها کرده بود.

تستاروسا پس از حضور در مجموعه تلویزیونی Vice Miami محبوبیت بی‌نظیری پیدا کرد. فیلمی که در خصوص حضور فراری در آن روایت‌های مختلفی گفته شده است. مثلا اینکه در دو فصل اول‌  این سریال، تیم سازنده از کوروت‌های C3 با ماکت‌های بدلی تستاروسا استفاده کرده بود که توسط شرکت اتاق‌سازی‌McBurnie  ساخته شده بودند. کاری که مورد شکایت فراری قرار گرفت و ‌سرانجام‌، تهیه کنندگان را مجبور به استفاده از دو مدل اصلی فراری کرد. دو نمونه‌ای که البته به شرط از بین رفتن نسخه‌های بدلی توسط انزو به صورت رایگان به تهیه‌کننده فیلم اهدا شد. جالب اینجاست که سالها بعد‌ نیز ستاره این نمایش‌ دون جانسون‌ نیز یک نسخه کاملاً جدید نقره‌ای مدل 1989 را از خود انزو فراری هدیه گرفت تا به همه ثابت شود که انزو تا چه حد دست‌و‌دلباز است.

این نکته را هم اضافه کنیم که تستاروسا یکی‌از محبوب‌ترین مدل‌های فراری در ایالات متحده بود که بسیاری از چهره‌های مشهور صاحب یکی از هفت هزار دستگاه آن بودند. از تستاروسا دقیقا  7 هزار و 177 دستگاه در بین سال 1984 تا 1991 تولید شد  تا این مدل محبوب نهایتا در سال 1991 جای خود را به  مدل تستاروسا 512 TR بدهد. 

512 TR

یک نسخه کاملاً جدید و از بازطراحی شده که از آن نیز 2261 دستگاه در بین سال‌های 1991 تا 1994 تولید گردید. بعد از آن هم مدل قدرتمند F512 M  معرفی شد که 501 دستگاه از آن در سال‌های 1994 تا 1996 ساخته شد. این مدل بطور قابل توجهی جذاب بود و چراغ‌های جلوی آن از حالت POP UP تستاروسا در آمده بودند و اتومبیل چهره‌ای مدرن‌تر و به روزتر داشت.  

در مجموع‌ از فراری تستاروسا تقریباً 10 هزار دستگاه تولید شد و آن را به یکی از محبوب‌ترین مدل‌هایی تبدیل کرد که از خط مونتاژ مارانل‌لو خارج شده است.