نقشه اولیه اسپا در سال 1921 که یک مسیر 15 کیلومتری را شامل می‌شد:
مسیر اولیه پیست که در سال ۱۹۲۰ طراحی شد، شامل جاده‌های عمومی بین شهرهای فرانکوخ‌شان، ملمودی و ستوولو
بود. قرار بر این بود که مسابقهٔ افتتاحیه در اوت ۱۹۲۱ برگزار شود که البته بدلیل حضور تنها یک شرکت‌کننده(!) لغو گردید. اولین
مسابقه‌ای هم که در آن برگزار شد، مسابقهٔ موتورسواری در سال ۱۹۲۲ بود و پس از آن مسابقهٔ استقامتی ۲۴ ساعته اسپا نیز اولین بار در سال ۱۹۲۴ در این آن برگزار شد. اسپا در سال ۱۹۲۵ برای نخستین‌بار میزبان مسابقات موتوری جایزه بزرگ شد که در آن آنتونیو
اسکاری قهرمان شد.
این پیست در ابتدا پیچ‌های تند و سریع در ارتفاع
را شامل می‌شد و فقط سه پیچ کند به نام‌های «لا سورس»، «لانشنه دوانه» و «ستوولو»،
در آن وجود داشت که از میان آن‌ها تنها پیچ لا‌سورس همچنان باقی مانده‌است. در سال
۱۹۳۹ جهت بالاتر بردن میانگین سرعت در پیست اسپا،
پیچ لانشنه دوانه از پیکربندی حذف شد و جای خود را به (پیچ به راست) جدیدی با نام
«رِیدیلن» داد. در طول جنگ جهانی دوم، هیچ مسابقه‌ای در پیست اسپا برگزار نشد و در
سال ۱۹۴۷ نیز پس از بازسازی خرابی‌های به‌بار آمده
از جنگ جهانی، پیست اسپا میزبان اولین مسابقهٔ شد. در آن سال، شکل پیست دستخوش تغییراتی
شد و پیچ ستوولو با پیج جدید و سریعی جایگزین شد و روند افزایش میانگین سرعت در پیست
همچنان ادامه یافت.
در پایان دههٔ ۱۹۶۰ بحث ایمنی در مسابقات به‌طور جدی‌تری مطرح شد و با توجه انتقادهایی که
متوجه سطح ایمنی اسپا بود، پیچ ملمودی دوباره در سال ۱۹۷۰ مورد استفاده قرار گرفت. برگزارکنندگان مسابقهٔ ۱۰۰۰ کیلومتری اسپا در سال ۱۹۷۵ برای کاهش خطری که در پیچ سریع «ماستا کینک»
رانندگان را تهدید می‌کرد، تصمیم به طراحی و ساخت یک شیکان جدید گرفتند که خود خطرسازتر
از پیچ سریع قبلی شد و به ناچار آن‌را از ساختار پیست حذف کردند. امروزه از این شیکان
تنها به‌عنوان پارکینگ در جادهٔ عمومی استفاده می‌شود. در سال ۱۹۷۹ نیز اگرچه پس
از اعمال تغییراتی -که برای افزایش ایمنی اعمال شده بود- اسپا به تقویم گراندپری بازگشت،
اما همچنان جای بهبود بیشتر برای این پیکربندی احساس می‌شد و در سال ۱۹۸۱ جهت کاهش سرعت خودروها قبل از پیچ قدیمی «کلاب‌هاوس»، شیکان جدیدی احداث
شد که بر آن نام «ایستگاه اتوبوس» را گذاشتند.
مسیر انحرافی جهت کاهش سرعت به نام ایستگاه اتوبوس
در سال ۲۰۰۰ میلادی مسیر ورود و خروج جدیدی برای مسیر پیت رونمایی شد و پیکربندی جدید
از حالت پیست جاده‌ای خارج شد و به یک میدان مسابقهٔ دائمی تبدیل شد. به‌منظور دسترسی
عمومی در اطراف این پیست جاده‌ای احداث شد و نام «خوت دو سخ‌کیوت»به معنی «مسیر پیست»
برای آن انتخاب شد. در اواسط و اواخر دههٔ ۲۰۰۰ بازهم تغییرات عمده‌ای با بودجهٔ دولتی در مجموعهٔ پیت فرمول یک اعمال
شد و این مجموعه از نو ساخته شد. پیچ "ایستگاه اتوبوس" نیز چندین بار دستخوش
بازبینی و بازسازی واقع شد و نهایتا به شکل دو پیچ تنگ دوگانه بدل شد که در پیکربندی
امروزی نیز دیده می‌شود
جالب است بدانید گرند پری بلژیک که از سال ۱۹۵۰ در تقویم مسابقات قهرمانی فرمول یک جهان بوده تا سال ۱۹۷۰ در پیست اسپا برگزار می‌شد، پس از بوجود آمدن چندین حادثهٔ مرگبار و اعتراض
رانندگان به خطرناک بودنش به پیست‌های زولدر و نیول-بوله منتقل شد. پس از آن، پیست
تغییراتی را به خود دید تا مجددا به تقویم مسابقات بازگردد و این تغییرات شامل
اضافه شدن پیچ‌ها و البته کاهش مسافت کلی پیست
به حدود ۷ کیلومتر (۴ مایل) بود. در این میان بخش کمل که مجموعه‌ای از مارپیچ‌های ملایم و سریع بود به یک مسیر کاملاً مستقیم تبدیل شد که امروزه با نام مسیر مستقیم
کمل شناخته می‌شود. همچنین در مسیر مستقیم، مجموعهٔ جدید اختصاصی برای گاراژها و مسیر
پیت احداث شد، در سال ۱۹۷۹ پیست بازگشایی شد و در سال ۱۹۸۳ اولین مسابقهٔ فرمول یک جایزه بزرگ بلژیک با ساختاری جدید از این پیست
برگزار شد.
این پیست 70 هزار نفر ظرفیت تماشاگر دارد، 7 کیلومتر طول آن است و دارای 19 پیچ می‌باشد. رکورددار سرعت در آن(پیست جدید) نیز والری بوتاس فنلاندی است.
